Jazzaren nostalgia

Nire aurrean, bost lagun. Horietako bat zuzendaria zen, Miguel Martín, baina adin horietan ez du pentsatzen. Esan nien urteetan joan nintzela jaialdira gurasoekin, eta horren parte izan nahi nuela. Edozein lan egingo zuela, aulkiak jartzetik hasi eta komunikazio-taldeko kide izateraino. Feeling-a berehalakoa izan zen. Eta zorionez baietz esan zidaten. Hamar urtez munduko enpresa teknologiko puntakoenetan lan egin ondoren, ekintzaileei edo erakunde handiei hitzaldiak ematen dizkiedanean, beti jartzen dut Jazzaldiaren adibidea konfiantzaren eta lan onaren estandarte gisa. Inoiz ez naiz hain pozik joan lanera. Berdin zion zenbat ordu lo egin zuen. Lau ediziotan zoriontsu izan nintzen. Miguelek badaki nola sortu familia bat (oso familia ugaria) eta zerbait bereziaren parte sentiarazi.

Lehen egunean eman zigun hitzaldia komentatzen dut nire solasaldietan, erabakiak hartzeko eskatu zigunean. Jaialdi batean batzuetan gauzak ezin dira kontsultatu. Ezorduko orduetan lan eginez, bakoitza hiriko leku batean, abiadura bizian, egoera berriei aurre egin behar zaie eta erabakitzeko adinako konfiantza izan behar da, baita huts egiteko arriskua ere. Baina berak esan zigun oker egon gintezkeela. Gure irizpidea erabiltzea, arriskatzea. Eta gaizki ateratzen bazen, konponduko genuen. Inoiz ez zidaten askatasun eta erantzukizun maila hori eman (gero Silicon Valleyn hain baliagarria izango zitzaidana). Ardura horrek eta gugan jarritako konfiantza horrek handi egin gintuen, nahiz eta gu mutikoak izan. Kursaaleko eta Victoria Eugeniako bulego haietan ikasi nuen guztia ezin izango dut inoiz behar adina eskertu. Hondartzan eta hainbat agertokitan argazkilariekin bizitako uneak, nire nagusiarekin eta lagunekin egindako barreak, gure otorduak, backstageak, garai hartan nire crush zena ezagutzea, Jamie Cullum, Trinin, Mitxel Ezquiagarekin Paolo Conte handiari bere kamerinoan egin zion elkarrizketa partekatzea, ehunka akreditazio inprimatzea Laboa eta Dylanen kontzerturako hondartzan. Utzi behar izan nuenean, beste lan-konpromiso batzuengatik, ez nintzen gai kontzertuak ikustera joateko, ez bainuen pentsatzen gozamenaren makina handi horren parte ez izatea. Orain bai noa, pozik urtez urte lortzen jarraitzen duten guztiagatik, jazzaren eta beste musika batzuen jaialdiaz gain, konektatzeko, demokrazia kulturalerako eta gozamenerako gunea den jaialdian. Barkatu hunkitzea, baina ezinbestekoa da Jazzaldiko nesketako bat zarenean. Horrek betiko markatzen zaitu.