Datorren likeraino

Aspertzeko ordua da, jertseak eta kafeak bihotzekin feed-ean. Gure garaian barre egiten genien gabonetan telebistan egindako kolonia-iragarkiei, baina hura errusiar zapatila bat zen, gaur egungo sareen saturazioarekin alderatuta. Badakit atso zahar bat naizela, baina lehen udak ez ziren horrelakoak. Eskolara, klasera edo lanera itzultzen ginen, ia beti beltzaranago eta udako hilabeteetan gure patuaren misterioarekin. Eta iritsiera hura ilusionagarria zen, eta nolabait tristura konpentsatzen zuen ia ahaztuta zegoen baina gozatutako denbora harengatik. Non egon ginen eta zer egin genuen elkarri kontatzearen emozioa. Hondartza, aitona-amonen herria, kanpina… eta anekdota pila. Mugikorrean ez zegoen argazkirik benetakoa izan zela esateko. Mugikorrik ere ez zegoen. Baina gure irribarreak dena esaten zuen. Txikitan, oporretatik itzuli eta egun batzuetara, diapositiba proiektorea jartzen genuen egongelan, eta bidaiako argazki guztiak ikustera esertzen ginen. Pastelaren ginga zen. Tarte batean, leku horietara itzultzen ginen, usainak, sentsazioak, pasadizoak… gogoratzen genituen, eta hor amaitzen zen gure bidaia. Gure intimitatean partekatuz. Esaldi bat oso trillatua dago, paradoxa bada ere, Instagram-en ostadar-emotikonoak eta bihotzak jartzen dituztenak: “Bizitza planak egiten ari zaren bitartean gertatzen den hori da”. Ba hori, uda selfieak aukeratzen ari zaren bitartean gertatzen den hori dela.

Baina uste dut Pablo Iglesiasek ere esaten zuela duela urte batzuk: argazkian ez bazaude, ez zaude. Influencer-ekin hasi ginen, zeinak erakusten baitzizkiguten beren saltoak alokatutako ontzitik, afari zaratatsuak Musun, hankak olio beltzaranez estaliak… Bere lana da. Beste produktu batzuk saltzeko balio duten produktuak dira. Eskandalizatu ere ez nau egiten. Beldurgarriena haiek emulatzeko dugun beharra da, konturatu gabe horrekin lortzen dugun gauza bakarra dela gehiegi arriskatzea, denbora erreala eta baliotsua galtzea, gure seme-alabak arriskuan jartzea eta likeak eskean ibiltzea osatuak sentitzeko. Aspirazionalen mugak lausotu egin dira, eta urtean zehar aurrezteko zailtasunak dituzten pertsonak ere (gero eta gehiago dira) “behartuta” daude oporrak perfektuak baino gehiago erakustera, bizilagunarenak baino hobeak, seme-alaben lagunen gurasoenak baino kopete altuagoak. Merezi al du hain denbora baliotsua eta desiratua galtzea, ezin dutenek Pepito edo Menganito muturretan emateko? Sartu oinak hondar epeletan, gozatu zure txipiroien errazioaz, entzun zure Spotifyren playlist berria, egin kilimak zure seme-alabei, edan laranja zuku zuku bat zukutu berri, freskatu iturri natural batean, aprobetxatu ezagutzeko hiltzen ari zinen museoko aire girotua, egin maitasuna siestarako orduan, gogoratu Boom 8ko arrakasta handiak herriko jaietan, erakutsi zure ilobei bitxiloreekin eskumuturrekoak egiten. Egin gogo santuak ematen dizuna. Baina ez kontatu sareetan. Ez pasatu eguna argazkiak ateratzen eta iragazkiak jartzen eta ondoen zein irteeratan ateratzen zaren eztabaidatzen. Uda laburregia da. Bizitza laburregia da.