Azkarrak ez doaz LHra

Nire kasuan, ez nuen inoiz pentsatu. Ez dut inoiz horrelako aukerarik izan. Ez dut gogoratzen, ezta ere, Lanbide Heziketaren aukerei buruzko hitzaldirik eman zigutenik. Seguru aski baten bat eman ziguten, baina ni “tonta ez nintzenez”, ez nuen jaramonik egin. Gure gurasoen belaunaldiak unibertsitatera sartzeko aukera izan zutenen eta ez zutenen nahasketa zuen. Eta gauza komun bat zuten: uste zuten hori zela euren lana: seme-alabei goi-mailako ikasketak ematea, “etorkizun ona” izateko. Orduan ez zekiten jokaldia gaizki aterako zitzaiela, eta gutako askok, gure unibertsitate-titulua harro goratuz, kualifikatu gabeko lanak kateatuko genituela, adinekoei erretiroa hartzeko urte asko geratzen zitzaizkien lanbideetan sartu ezinik, eta gazteenen curriculumak inoiz irekiko ez ziren kaxoietan pilatzen ziren. Errealitate horrekin muturrekoak eman genituen, eta pentsamoldea aldatuz joan behar izan zen. Joan den astean, tirada nazionaleko egunkari batek LHko ikasleen belaunaldi berriari buruzko erreportaje bat argitaratu zuen. Eta begira nondik, ez dira txorakeriak. Sorpresa. Gazte horiek, azkenean, aukeratzeko aukera izan dute, eta espezializazio-bide bat aukeratu dute, gure gizartean behar-beharrezkoak diren lanbideei modu praktikoan heltzea eskatzen duena. Lan horiek ondo baloratuta egoteak pozgarria izan behar du gu guztiontzat, uneren batean horietako batzuen edo askoren erabiltzaile izango baikara.

Penagarria iruditzen zait pentsatzea zenbat frustrazio aurreztuko genukeen bide hori libreki aukeratzeko aukera izan bagenu. Unibertsitateko karrera bat ikastea ez da munduko gauzarik zailena. Batzuek ahalegin eta dedikazio handia eskatzen dute, eta beste batzuetan, berriz, erraza da arazorik gabe moldatzea ahalegin txikia eginez gero. Nire kasuan, karrerak ezagutza orokorrak eskuratzen eta nire prestakuntza pertsonal eta intelektualean lagundu zuten lankideez inguratzen lagundu zidan. Baina lanbidetik ikasi dudana lan egitea izan da, probatzea, huts egitea eta akatsetatik ikastea. Eta benetan interesatzen zitzaizkidan arloetan etengabe trebatzen jarraitzekoa. Lanbide-heziketak erakutsi digu zerbait zehatzarekiko interesa duena eta interesatzen zaion hori eginez presta daitekeena munduko unibertsitate-titulu guztiak dituenak bezain baliotsua izango dela gizartearentzat.

Lehen egunean eman zigun hitzaldia komentatzen dut nire solasaldietan, erabakiak hartzeko eskatu zigunean. Jaialdi batean batzuetan gauzak ezin dira kontsultatu. Ezorduko orduetan lan eginez, bakoitza hiriko leku batean, abiadura bizian, egoera berriei aurre egin behar zaie eta erabakitzeko adinako konfiantza izan behar da, baita huts egiteko arriskua ere. Baina berak esan zigun oker egon gintezkeela. Gure irizpidea erabiltzea, arriskatzea. Eta gaizki ateratzen bazen, konponduko genuen. Inoiz ez zidaten askatasun eta erantzukizun maila hori eman (gero Silicon Valleyn hain baliagarria izango zitzaidana). Ardura horrek eta gugan jarritako konfiantza horrek handi egin gintuen, nahiz eta gu mutikoak izan. Kursaaleko eta Victoria Eugeniako bulego haietan ikasi nuen guztia ezin izango dut inoiz behar adina eskertu. Hondartzan eta hainbat agertokitan argazkilariekin bizitako uneak, nire nagusiarekin eta lagunekin egindako barreak, gure otorduak, backstageak, garai hartan nire crush zena ezagutzea, Jamie Cullum, Trinin, Mitxel Ezquiagarekin Paolo Conte handiari bere kamerinoan egin zion elkarrizketa partekatzea, ehunka akreditazio inprimatzea Laboa eta Dylanen kontzerturako hondartzan. Utzi behar izan nuenean, beste lan-konpromiso batzuengatik, ez nintzen gai kontzertuak ikustera joateko, ez bainuen pentsatzen gozamenaren makina handi horren parte ez izatea. Orain bai noa, pozik urtez urte lortzen jarraitzen duten guztiagatik, jazzaren eta beste musika batzuen jaialdiaz gain, konektatzeko, demokrazia kulturalerako eta gozamenerako gunea den jaialdian. Barkatu hunkitzea, baina ezinbestekoa da Jazzaldiko nesketako bat zarenean. Horrek betiko markatzen zaitu.